بررسي نقش ايجاد مكان هاي اسكان موقت در كاهش اثرات سوانح و بلاياي طبيعي

همه ساله درنقاط مختلف كره زمین افراد زیادی براثر وقوع سوانح طبیعی نظیر زلزله،جان وكاشانه ی خود را ازدست می دهند.درحال حاضرسالیانه بیش از 9000 زلزله ی كوچك و بزرگ توسط دستگاه های پیشرفته زلزله نگاری درایران به ثبت می رسدكه تعدادی ازاین زلزله ها توسط مردم نیزحس می گردد و اثرات مخربی هم به همراه دارد.برای ایمن سازی شهرها درمقابل بلایای طبیعی فرهنگ ایمن سازی شهرها بایدگسترش یابد. بدیهی است دراجرای سیاست های ایمن سازی شهرها، مردم، مدیران شهری ومسئولان دولتی نیز باید مشاركت كافی داشته وهمچنین دانش لازم راكسب نمایند.تامین مكان های مناسب جهت اسكان آوارگان یكی ازموارد مهم درمدیریت بحران است.بهترین راه برای اسكان موقت مردم، برپانمودن چادر وكانكس درنزدیك ترین و امن ترین محل به ساختمان تخریب شده است ولی از انجایی كه بعد از زلزله شاهد پس لرزه هایی می باشیم تجربه نشان داده ایجاد اردوگاه های محلی درپارك هاو فضاهای باز در محلات داخل و اطراف شهر بهترین نوع اسكان موقت است.مزیت این نوع محل ها (اردوگاه ها یا محل های متمركز) این است كه علاوه برمحافظت افراد در مقابل سرما، گرما ،باران و شرایط نامساعد جوی ، تامین امنیت عاطفی و روحی بین خانواده های آسیب دیده ایجاد می شود و ارائه ی خدمات بهداشتی،پزشكی،غذایی و...نیز به سهولت انجام می پذیرد. معیارهای مكان یابی مراكز امداد و اسكان ایمنی،كارآیی،اثربخشی و مجهز بودن است. در این مقاله با بررسی ساختار حاكم برشهر تبریز اقدام بر دست یافتن به معیارهایی برای ایجاد مكان های اسكان موقت به عنوان جایی امن برای جامعه آسیب دیده، كه دارای شرایط لازم برای سكونت افراد از جنبه های مختلف زیرساختی، فرهنگی، اجتماعی، امنیتی و انتظامی باشد تا در قالب یك برنامه ملی مدیریت بحران بتوان پس از بازسازی مناطق آسیب دیده آن مكان ها را به راحتی تخلیه كرده و یا برای موارد دیگر مورد استفاده قرار داد.