بررسي انتظار (موعود) در اشعار حميد سبزواري و سعيد بيابانكي با تكيه بر عناصر بياني

اعتقاد به ظهور نجات بخش جهاني در ميان همه انسان ها به صورت هاي گوناگون ديده ميشود. همه در درون خود انتظاري را احساس مي كنند؛ انتظار اينكه از وضع موجود به در آيند و به وضعي ايده آل دست يابند. اين اعتقاد كهن در فطرت انسان و در دعوت تمامي پيامبران ريشه داشته و در اديان مختلف به شكل هاي گوناگون معرفي شده است.انديشه اعتقاد به منجي موعود در شعر كه آينه تمام نماي افكار و انديشه هاي ملل است، نيز نمودار شده است.هدف اين نوشتار، بررسي شعر انتظار در اشعار دو شاعر معاصر حميد سبزواري و سعيد بيابانكي است. در اين راستا با توجه به گستردگي عناصرادبي، از ميان صنايع متعدد بديعي و بياني، تنها به كاركرد آرايه هاي بياني در اين نوع ادبي پرداخته شده است تا از اين رهگذر ميزان حضور كمي و كيفي پنج صنعت تشبيه، مجاز، استعاره ،كنايه و نماد ،در شعر انتظار ارزيابي شود. بر اساس يافته هاي اين پژوهش تشبيه بليغ و سپس كنايه فعلي بالاترين بسامد را نسبت به ديگر آرايه ها داشتند و در رتبه هاي بعدي استعاره مصرحه و مجاز با علاقه محل و حال و مجاز با علاقه جزييت حضور بيشتري داشتند