بررسي جامعه شناسانه عكاسي اجتماعي پس از انقلاب

عكاسي مستند اجتماعي يكي از شاخه هاي عكاسي خبري مي باشد كه به گزارش و تحليل وقايع اجتماعي از ديد دوربين مي پردازد. بررسي كامل و همه جانبه عكاسي اجتماعي در ايران مساله اي است كه تاكنون به آن پرداخته نشده است و كمبود آن به چشم مي خورد.از آنجا كه اين شاخه عكاسي ابزار هنري قدرتمندي در راستاي گسترش دموكراسي و شناسايي و رفع مشكلات جامعه بوده و نيز منبعي مناسب براي بررسي هاي اجتماعي به شمار مي رود، جاي خالي پژوهش هاي عميق در اين زمينه به شدت احساس مي شود. هدف از اين پژوهش جبران اين كمبود و تبيين ماهيت عكاسي اجتماعي بعد از انقلاب اسلامي ايران از منظر جامعه شناسي مي باشد. در اين پژوهش محقق به عنوان يك جامعه شناس هنر، جريان هاي عكاسي اجتماعي را از منظر جامعه شناسي بررسي كرده است. فرضيه اين پژوهش اين است كه رشد عكاسي اجتماعي به رشد عدالت اجتماعي كمك كرده و اين شاخه عكاسي مي تواند تريبوني براي اقشار مختلف جامعه باشد و به رشد جامعه اي چندصدايي و دموكراتيك كمك نمايد. به خصوص كه رشد شبكه هاي مجازي اي چون تلگرام، اينستاگرام و... زمينه اي جديد براي ديده شدن بيشتر كارهاي عكاسان مطرح و رشد هنر عكاسي در ميان قشرهاي مختلف جامعه را فراهم نموده است. سوال اصلي اين پژوهش اين است كه انقلاب و وقايع و اوج و فرودهاي حكومت جمهوري اسلامي چه تاثيراتي بر اين شاخه از عكاسي داشته است و اين هنر بعد از انقلاب چه روندي را طي كرده و در چه وضعيتي قرار دارد اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي انجام شده است. چهارچوب نظري اين پژوهش نظريه چندصدايي باختين مي باشد.