حماسه و نشانه هايش در شعر عاشقانه فريدون مشيري

شعر فريدون مشيري همواره از منظر هنر رمانتيك و در مقام نمونه اي از شعر عاشقانه ي معاصر ايران معرفي و تحليل شده است. پرداختن به مضامين عاشقانه و همچنين وفاداري به اركان و بحرهاي شعر كلاسيك اين نگاه را تقويت كرده است. او هرچند نسبت به شعر نو و ظرفيت هاي محتوايي ديگر شعر فارسي معاصر نگاهي تصديق كننده داشت، اما هنوز ظرفيت هاي كشف نشده اي را در شعر كلاسيك جست و جو مي كرد كه شايد در كشف و معرفي آنها نيز تا حد زيادي موفق بوده باشد. بي هيچ ترديدي محتواهاي مربوط به رمانتيسم و عاشقانه سرايي مقدار قابل توجهي از ظرفيت هاي شعر مشيري را تسخير كرده و به خود اختصاص داده است. اما پرسشي كه در كار اين شاعر تا كنون مورد غفلت واقع شده اين است كه مشيري تحت چه ساز و كاري جهان شعري اش را مي سازد به عبارت ديگر مي توان پرسيد كه شعر عاشقانه ي او ذيل چه بصيرت و جهان بيني اي تعريف مي شود. مشيري صرفا وقايع نگار رويدادهاي عاشقانه و وصف حالات عاشق و معشوق نيست. در نظر او شعر به سمت بزرگترين آرمانها و ايده هاي ناب بشري تعالي مي يابد و در اين مسير انسان، قهرمان بي چون و چراي جرياني است كه او را به ابديت پيوند مي زند. شعر مشيري در اين مسير از توانايي هايي استفاده مي كند كه در حماسه سرايي وجود داشته است. اغراق، توصيف ناب رويارويي ها، جدال هاي قهرمانانه و همچنين انتخاب هاي گزينه هاي هستي شناسانه اي كه پيش پاي انسان معاصر قرار مي گي رد، نمونه هايي است از استفاده ي بهينه شاعر از ظرفيت هاي حماسه پردازي در شعر غنايي. مقاله ي حاضر كوشيده كه به ميانجي بررسي ساز و كاري كه در آن مشيري از عناصر حماسي براي پرورش شعر عاشقانه ي خود استفاده مي كند، راهكارهايي را براي پژوهش هاي آتي ارايه كند.