طبيعت گرايي در شعر فروغ و سهراب

از تاثير احساسات، انديشه ها و تخيلات شاعر و توجه به مناظر طبيعت و وصف آن ها اين نكته مفهوم مي شود كه وصف طبيعت مي تواند در رديف موضوعات شعري قرار گيرد. تجسم مناظر طبيعت به گونه اي كه شاعر آن را مي بيند نمودار آن است كه انفعالات نفساني آدمي پس از ديدن مناظر طبيعت به لباس كلمات در مي آيد و با توجه به نوع نگرش شاعر، جلوه ها و كاربردها آن در شعر نماي ان مي شود. در اين مقاله با مطالعات اسنادي و كتابخانه اي به تحليل و تبيين موضوع طبيعت گرايي در شعر سهراب و فروغ فرخزاد مي پردازيم كه نشان مي دهد كه در شعر سهراب و فروغ فرخزاد از جنبه هاي گوناگون به طبيعت نگرسته شده است كه در دوره هاي مختلف شعري شاعر، نمود يافته است. سهراب و فروغ از ميان شاعران معاصر ارتباط شاعرانه و دوستانه بيشتري با هم داشته اند درست است كه فروغ و سپهري در سطح فكر ي و محتوا يي از موضوعات مشابه ي مانند اندوه، مرگ و زندگي، طبيعت، عشق سخن گفته اند هري ك از آنها با ديدگاه و ذهنيت خاص خود به اين موضوعات مشترك نگريسته اند و در هر يك از اين موضوعات و درونمايه ها تفاوت هاي فكري و اساسي و ساختاري وجود دارد. سپهري و فروغ، هردو به طبيعت نگاه هاي دقيقي دارند. هر دو، عناصر طبيعت را در تشبيه ها و استعاره هايشان به كار مي برند. از ديدگاه سپهري، تمام اجزاي طبيعت داراي روح و حركت است. به همين دليل، شخصيت بخشي به عناصر طبيعت از ويژگي هاي اصلي شعر سپهري است . اما اين ويژگي، در شعر فروغ به برجستگي شعر سپهري ديده نمي شود