تاريخچه خودكارآمدي

خودكارآمدي يكي از مفاهيم پركاربرد در تحقيقات علوم انساني است كه نخستين بار به وسيله باندورا معرفي شده است. مفهوم خودكارآمدي يكي از ابعاد خويشتن است كه توانايي ادراك شده افراد يا قضاوت افراد درباره توانايي هايشان درانجام يك وظيفه يا انطباق با يك موقعيت خاص مي باشد. به عبارتي ديگر باورهاي خودكارآمدي ميزان اطميناني است كه هر فرد به توانايي خود در زمينه اجراي يك رشته امور يا انجام يك تكليف خاص ابراز مي نمايد. در طول دو دهه ي گذشته خودكارآمدي به عنوان يك رفتار انگيزشي مهم در پژوهش رفتار انسان نمايان شده است و اينگونه در يافت شده كه درجات بالاي خودكارآمدي به سطوح افزايش يافته عملكرد در شماري از تكاليف منجر مي شود. لذا اين متغير مورد توجه بسياري از صاحبنظران مديريتي و روانشناسي مي باشد. در اين مقاله پس از بررسي سير تحول خودكارآمدي از گذشته تاكنون و زير ساخت ها به منابع ايجاد خودكارآمدي و انواع آن نيز پرداخته شده است؛ و هدف از انجام اين تحقيق نيز آشنايي بيشتر افراد با خودكارآمدي و نيز افزودن به حيطه دانش و اطلاعات در مورد اين متغير است.