اغراض مدحي در شعر ركن الدين دعويدار قمي

مدح قديمي ترين و مهم ترين مضمون رايج در شعر عربي مي باشد كه در دوره هاي بعد وارد زبان فارسي نيز شده است، لذا بخش عظيمي از اشعار شعرا به مدح اختصاص يافته است. ركن الدين دعويدار قمي شاعر ذو اللسانين اواخر قرن ششم و اوايل قرن هفتم هجري است كه با مفاهيم شعر و ادب عربي آشنايي كامل داشته و به تقليد از شعراي عرب به مديحه سرايي پرداخته است. شيفتگي وي به فرهنگ و شعر عربي و مهارتش در نظم سبب شده كه به تقليد از شعراي عرب مداحي به زبان عربي در مدح بزرگان قم وري بسرايد. اشعار عربي وي سرشار از محسنات لفظي و معنوي و تضمين و اقتباس از بزرگان ادبيات عرب است، ولي از لحاظ مفهوم و محتوا، فضاي كلي شعرش يكنواخت بوده و مضامين مدحي تكراري باعث دور شدن شعرش از حس و عاطفه واقعي شده و تقليد و تكرار بر شعرش سايه افكنده است. وي در سرودن قصايد مدحيه چنان شهرتي دارد كه او را شاعر مدح ناميده اند. پس از بررسي اشعار عربي شاعر، اغراض مدح در شعرش مشخص گرديد؛ بارزترين ملاكها و اغراضي كه در ممدوحانش ستوده است شامل سخاوت، مجد، فضايل اخلاقي، اصالت، تدبير، همت، عدالت، جنگاوري و ياري دردمندان و دين مي باشد.