بررسي حكمت در شعر تازي گويان سيستاني قرن چهارم و پنجم هجري

دو قرن چهارم و پنجم هجري، عصر طلائي شعر عربي در ايران به حساب مي آيند؛ بطوريكه در تمامي نواحي ايران جنبش عظيمي در رابطه با شعر عربي شاهد هستيم. يكي از اين نواحي كه سهم عمده اي در رشد و شكوفايي شعر عربي در ايران داشته، اما هنوز در رابطه با آن پژوهشي صورت نگرفته، سيستان است. از اينرو پژوهش حاضر در نظر دارد با بررسي مسائل مختلفي شامل: دلايل درونمايه ها و ويژگيهاي حكمت به عنوان مهمترين موضوعي كه در ميان اشعار سيستانيان يافت مي شود، و با روش توصيفي تحليلي بخشي از ويژگي هاي شعر عربي در سيستان را فرا روي خوانندگان گرامي قرار دهد. طبق بررسي هايي كه در شعر شاعران سيستاني كه نامشان در دو كتاب «يتيمة الدهر» و ادمية القصر» صورت گرفت، چنين نتيجه گرفته شد كه ميل فطري انسان به سخنان حكمت آميز، سرايش اشعار عربي از سوي علما و فقها، دوري بيشتر شاعران اين منطقه از مناصب حكومتي و وجود سلاطين دانشمند و دانش دوست از جمله علل رواج حكمت در ميان شاعران عربي سراي سيستان است. همچنين تشويق به تعقل، توصيه به حفظ كرامت نفس، سخن از مرگ و حسن معاشرت با مردم از مهمترين درونمايه هاي حكمت و كوتاه و مختصر بودن ابيات حكمي، استفاده از محسنات بديعي به ويژه جناس و استفاده از اصطلاحات علمي در بيان انديشه هاي حكيمانه در زمره بارزترين ويژگيهاي اشعار حكمي سيستانيان است.