سيماي امام رضا (ع) در آينه شعر دعبل خزاعي و صائب تبريزي

شاعران زيادي در گستره ادبيات عربي و فارسي سعي بر آن داشته اند، با بيان حقايق و نشر فضائل، مناقب خاندان عصمت و طهارت (ع) را در شعر خود بازتاب دهند و ايشان را به عنوان بهترين الگوهاي متعالي بشري معرفي كنند. در اين ميان، دعبل بن علي خزاعي، شاعر انقلابي مداح اهل بيت (ع) در روزگار عباسيان و صائب تبريزي، شاعر ايراني سبك هندي قرن هشتم، در بخشي از اشعار خودشان، تبيين صفات انساني و ترسيم جنبه هاي مختلف شخصيت امام رضا (ع) را به عنوان تعهد و رسالت ادبي خود برگزيده اند. مقاله حاضر، تلاش مي كند با رويكردي توصيفي و تحليلي، هم سويي دو شاعر را در اين زمينه مورد بررسي تطبيقي قرار دهد. يافته هاي پژوهش نشان از آن دارد كه امام (ع) در نگاه هر دو شاعر، نمونه واقعي انسان كامل و مظهر جمال حق در صفات انساني است. با مقايسه اشعار اين دو شاعر مشخص شد هر دو، اشعار مدحي خود را وسيله اي براي شفاعت خواهي از امام در روز جزا قرار داده اند و صفت كرامت و بخشندگي آن حضرت، در اشعار هر دو شاعر، نمود بيشتري پيدا كرده است. اما نكته قابل توجه اينجاست كه تعهد و التزام دعبل نسبت به بزرگداشت و دفاع از اهل بيت (ع) به مراتب بيشتر از صائب است.