شاعران عربي سراي ايراني و نقش آنان در تمدن اسلامي (132 -218 هجري)

ورود اسلام به ايران اگر چه به ظاهر وقفه اي كوتاه در استمرار ادبيات منظوم اين سرزمين پديد آورد، ولي پس از فروكش كردن فتوحات و آموختن زبان عربي توسط ايراني ها، بخشي مهم از آموزه هاي ايرانشهري در عرصه شعر و شاعري توسط شاعران ايراني به عصر اسلامي منتقل شد. در دوره اموي ها به دليل تمايلات عرب گرايانه آنان، فرصت چنداني در اختيار شاعران ايراني قرار نگرفت ولي پس از سقوط امويان و استقرار قدرت عباسيان شعر و شاعري وارد مرحله اي نوين شد و شاعران ايراني مثل بشار بن برد، ابو نواس و ابو العتاهيه چنان تحولي در مضامين،اوزان و قالب هاي شعر عربي پديد آوردند كه بي سابقه بود. اين پژوهش به روش توصيف همراه با تحليل در پي پاسخ به دو سئوال اصلي است: 1-شاعران ايراني عصر عباسي اول چه كساني بودند و چه سهمي در روند شعر و شاعري در تمدن اسلامي داشتند؟ 2- چرا اكثر شاعران اين عصر (132- 218 هجري) متهم به تفكر زنديقي و شعوبيگري شدند؟