سيماي روزگار در شعر ناصح الدين اَرّجاني؛ مطالعه موردي شكوائيه ها و مرثيه هاي ديوان

ناصح الدين ارجاني (460 - 544 ق) از شاعران عربي سراي زاده ايران است كه با وجود فراواني شعر و بلاغت كلام، هم در ميان عرب ها و هم در بين ايرانيان ناشناخته مانده است. نويسنده در اين مقاله تلاش نموده كه ضمن معرفي شاعر و جايگاه وي در ادب عربي، چگونگي نگاهش به روزگار را بررسي نمايد و تصويري را كه از روزگار در شعرش ترسيم كرده، نشان دهد. براي بررسي اين موضوع، شكوائيه ها و مرثيه هاي شاعر به روش تحليلي توصيفي بررسي شده است. نويسنده به اين نتيجه رسيده است كه شاعر هم به روزگار و هم به مردم نگاهي بدبينانه دارد. وي روزگار را سبب حوادث ناگوار براي آدميان، بر هم زننده جمع دوستان، سد رسيدن به آرزوها و قدرتي قهار و خبيث ميداند كه هر روز به رنگي در مي آيد. از نظر او مردمان زمانه منافق، بي خير و بي عاطفه، دور از نجابت و بي وفا هستند و به حكومت ناپايدار دنيا دل مي بندند و بدان مغرور مي گردند. نويسنده همچنين به اين نتيجه رسيده است كه سبب ناراحتي شاعر از روزگار و مردمان زمانه ناكامي وي در كسب ثروت به وسيله شعري است كه آن را در درجه بالاي بلاغت مي داند و بارها به آن افتخار كرده است.