بررسي نقش عربي نويسان ايراني در شكوفايي و گسترش عربي در ايران از فتح اسلامي تا سقوط بغداد

در اين پژوهش همان طور كه از عنوان آن پيداست با روش توصيفي تحليلي درباره بررسي نقش عربي نويسان ايراني در شكوفايي و گسترش عربي در ايران از فتح اسلامي تا سقوط بغداد تحقيق شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه نفوذ و رواج زبان تازي در ميان ايرانيان پس از اسلام و نبوغ بسياري از ايرانيان در زبان عرب، و در فرهنگ اسلامي كه به زبان عرب در آمده است، چيزي نيست كه از ديده كسي كه اندك آشنايي به فرهنگ دوران اسلامي در يكي از دو زبان تازي و فارسي داشته باشد، پوشيده بماند. هر كس كه درباره تاريخ ادبيات زبان عرب يا تاريخ فرهنگ ايران پس از اسلام بحث كرده، به گونه اي به اين مسأله اشاره كرده است. خدمت ايرانيان به فرهنگ اسلامي و سهم آنان در آن و همچنين تأثيري كه زبان تازي در ميان ايرانيان و در پديده هاي گوناگون زندگي از سياست، علم و ادب بر نوشته هاي رسمي و زبان فارسي نهاده است مورد توجه و غير قابل انكار مي باشد. انگيزه توجه ايرانيان به ادبيات عربي و تلاش در جهت شكوفايي آن را مي توان به علت اهميت قرآن و دين اسلام در ميان ايرانيان و روحيه دانش طلبي و دانش دوستي آنان بيان نمود. لذا در نظر ايرانيان، زبان عربي زبان اسلام و قرآن و زبان تفاهم ملل و اقوام مختلف اسلامي، فهم و درك قرآن بود؛ از اين رو تلاش گسترده اي در راه تدوين و تنظيم قواعد زبان عربي و توسعه و تحول آن داشتند.