روابط بينامتني ملمّعات فاخري فسايي با آيات قرآن كريم

بينامتني، يكي از رويكردهاي نقد ادبي معاصر است كه در اواخر دهه ي شصت ميلادي توسط ژوليا كريستوا زبانشناس بلغاري، در ادبيات غرب پا به عرصه وجود گذاشت. اين نظريه، امروزه در ادب عربي به عنوان تناص شناخته مي شود. بر اساس اين نظريه، هر متني برخاسته و شكل يافته از متون پيش يا معاصر خود است. بارزترين ويژگي بينامتني، ارتباط تنگاتنگ معنا و ساختار ميان متون كلاسيك و معاصر است كه متن از طريق اين پيونږ ميان گذشته و حال بارور مي شود. بدون شك، قرآن كريم، بيشترين سهم را در تأثيري بر روي متون پس از خود، در ميان انديشمندان و شاعران جهان اسلام داشته است. در اين مقاله سعي نويسندگان بر اين است تا در قالب نظريه ي بينامتني و با روش توصيفي تحليلي، ضمن تبيين و تفسير روابط بينامتني اشعار ميرزا محمد جعفر فاخري فسايي، شاعر و عارف معاصر اهل فسا، با آيات قرآن كريم، ميزان تأثير اين شاعر معاصر ايراني از قرآن كريم تحليل و بررسي گردد. پربسامدترين حضور متن نقرآن كريم در اشعار فاخري فسايي، به ترتيب، به صورت نفي جزئي و متوازي است. انگيزه ي شاعر از به كارگيري متن قرآني در كلام خود، مدح و تبرك جستن، بلاغت افزايي و در نتيجه تأثيرگذاري بيشتر در مخاطب است.