بررسي وابستگي مكاني زلزله هاي ايران بين سالهاي 1332 تا 1392 از ديدگاه نظريه آشوب

هدف از اين تحقيق مطالعه وابستگي مكاني زلزله هاي رخ داده در ايران، بين سالهاي 1332 لغايت 1392 از ديدگاه نظريه آشوب مي باشد. جهت انجام اين امر دو نوع سري زماني در نظر گرفته شده كه يكي پراكندگي طول جغرافيايي مكان زمين لرزه ها نسبت به زمان وقوع آنها و ديگري پراكندگي عرض جغرافيايي مكان زمين لرزه ها نسبت به زمان وقوع آنها مي باشد. تمامي زلزله هاي در نظر گرفته شده با بزرگاي بالاي 4 و با تغييرات عمقي 0 تا 100 كيلومتر مي باشند. در بازسازي فضاي فاز سري هاي زماني در نظر گرفته شده، زمان تاخير 8 و بعد محاط 5 براي طول جغرافيايي و همچنين زمان تاخير 6 و بعد محاط 5 براي عرض جغرافيايي بدست آمد. با توجه به اينكه با افزايش بعد محاط، بعد همبستگي هر كدام از سيستم ها رفتار افزايشي از خود نشان مي دهند و به مقدار اشباعي نمي رسند، طبق نظريه آشوب، اين سيستم ها، سيستم هاي تصادفي بوده و قابل پيش بيني نخواهند بود.