بازتاب تصوير وطن، انسان آواره و كودك جنگ زده در اشعار محمود درويش و قيصر امين پور

پيامدهاي جنگ و آسيب كودكان در آن، از جمله مسائلي است كه در آثار نويسندگان و شاعران ملل مختلف به چشم مي خورد. محمود درويش شاعر عرب و قيصر امين پور شاعر فارسي زبان، جنگ را از نزديك، حسّ وتجربه كرده اند. محمود درويش، وطن را چون معشوق دوست مي دارد و به ماندن در آن و مقاومت در برابر ستمگران توصيه مي كند و مرگ خارج از وطن را دوست نمي دارد و اميد بازگشت به سرزمين در دلش همواره زنده است و در بيان افكار و عواطف خويش از نماد و ميراث و دين و از نجواي فرزند با پدر ومادر خويش بهره برده است و از بي پناهي و عدم مساعدت ديگر كشورها گله مند است و به كودكان بشارت بازگشت به وطن را مي دهد. قيصرامين پور نيز به وطن خويش عشق مي ورزد و عشق به روستا را در دل مي پروراند و به تبيين پايداري ها و توصيف آسيب ها و فجاياي جنگي مي پردازد و به نماد توسّل مي جويد و كشتار بيرحمانة كودكان و بي سرپرستيشان در جنگ و تبعات آن را بيان مي كند و به آيندة كودكان اميدوار است. اين نوشتار برآن است به شيوة مقايسه اي با بهره گيري از روش توصيفي - تحليلي، پس از معرّفي محمود درويش و قيصر امين پور، ديدگاه و افكار و تعبيرات اين دو شاعر را در مورد وطن، احساس انسان آواره و كودك جنگ زده را بيان كند.