بررسي انديشه هاي فلسفي در شعر شاملو

هستي شناسي ،موضوع اصلي فلسفه است و نخستين بحث مورد علاقه فلاسفه بحث درباره هستي شناسي يا معرفت شناسي است. فلسفه از همان آغاز با شعر فارسي همنشيني داشته و در آثار بزرگاني چون فردوسي،خيام،حافظ و مولوي برجسته بوده،در شعر بسياري از شاعران برجسته معاصر، بويژه احمد شاملو انديشه هاي فلسفي يكي از اركان مهم به شمار مي رود . اگرچه اين شاعران به حكيم يا فيلسوف شهره نيستند اما شعرشان آكنده از نكات معنوي و حكمي و فلسفي است.هستي شناسي شعر شاملو مقامي بس رفيع در شاملو شناسي دارد و شعر شاملو يا نظريه سياسي واجتماعي شعر شاملو منبعث از نگاه شاعر به انسان ،جهان و خداست و غفلت از اين مهم ،ديدگاههاي متعارض و متخاصمي را نسبت به شاملو ايجاد كرده به گونه اي كه برخي او را بي خدا و بي اعتقاد مي خوانند،گرچه شاملو شاعري زميني است ولي غالب موضوعات و مضامين آثارش در قالب مصطلحات مابعد الطبيعي و مفاهيم مرتبط با عالم معناست. از جمله مضامين معنوي و فلسفي كه در شعر شاملو تجلي يافته بحث هستي شناسي و ديدگاه او درباره خداو جهان هستي است. با توجه به كثرت مضامين فلسفي در شعر شاملو،اين پژوهش بر آن است تا از ميان انديشه هاي فلسفي موجود در شعر شاملو،موضوع خدا و جهان هستي بويژه انسان را مورد بررسي قرار دهد و ديد گاه شاعر درباره خدا و انسان را بيان نمايد و بي اعتقادي شاعر كه گروهي با تاكيد بر اشعار او بر آن اصرار ورزيده اند را انكار نمايد و از سويي بيان دارد كه شاملو شاعري انسان گرا يا اومانيست است و انسان اومانيست انساني مسووليت پذير،مسووليت گرا،دردمند،رنجور،آزاديخواه و متعهد و تلاشگر است.