بررسي مدل mpsiac در حوزه درويش چاي

هرساله هزاران تن خاك از از سطح اراضي جنگلي، مرتعي و كشاورزي به وسيله اشكال مختلف فرسايش از دسترس خارج شده و با انباشت در مناطق مستعد رسوب گذاري سبب وارد آمدن خسارت هاي قابل ملاحظه اي مي شود. براي مديريت مناطق فرسوده و مهار اين پديده لازم است پهنه هاي تحت فرسايش و يا توليد رسوب شناسايي وقادير خاك فرسوده برآورد شود تا از اين طريق علاوه برتعيين مناطق آسيب پذير و بحراني، اقدامات حفاظتي مناسب جهت كاهش و كندكردن روند فرسايش صورت گيرد. لازمه اين دسترسي به ابزارها و تكنيك هاي مناسب و استفاده از روش يا مدل برآورد فرسايش با دقت بالا و كارايي مورد قبول مي باشد.براي نيل به اين هدف از مدل تجربي MPSIAC استفاده شده است. اين مدل در ايران در محيط جغرافيايي مختلف مورد استفاده قرارگرفته و به علت كمي بودن و استفاده از پارامترهاي متعدد نتايج قابل قبول و رضايت بخشي را نسبت به ساير مدل هاي تجربي ارايه داده است. در اين روش نه عامل محيط شامل زمين شناسي، خاك، آب و هوا، شيب و رواناب، پوشش زمين، كاربري اراضي، فرسايش سطحي و رودخانه اي مورد بررسي قرار ميگيرد و سپس با ارزش گذاري كمي هر پارامتر، ميزان فرسايش و رسوب محاسبه مي شود. در اين پژوهش جهت برآورد رسوب و فرسايش حوضه درويش چاي مورد بررسي قرارگرفته است.در ضمن در بين عوامل فرسايشي حوضه، عامل وضعيت فرسايش سطحي،شيب و خصوصيات خاك از مهم ترين فاكتورهاي موثر بربروز انواع فرسايش مي باشد.