گفتمان غيريت ساز در «مجموعه هفت قصته جاده» اكبر رادي

مجموعه هفت قصه جاده» (1349) نوشته اكبر رادي يكي از مجموعه هاي انتقادي - اجتماعي در دهه چهل شمسي است. شاخصه اصلي اين اثر، رويكرد رئاليستي با تكيه بر ادبيات اقليمي است. رادي در اين مجموعه با ديالكتيك مناسبات مسئله دار و افراد درگير در آن كيفيت متقابل اجتماعي را بازتاب مي دهد. مطابق ديدگاه باختين گفتگو مداري در ذات هر اثر هنري نهفته است، در اين مقاله فضاي گفتگويي حاكم بر كيفيت زندگي انسان در مجموعه داستان اكبر رادي با روش تحليلي - اسنادي و بر مبناي تلفيق عنصر «خود» از نظريه منطق گفتگويي باختين و كنش متقابل نمادين هربرت بلومر بررسي شده است. خوانش اثر در قالب گفتمان غيريت ساز بيانگر نشانه هاي متفاوت از وجوه چند پاره انسان معاصر، پايگاه ها و طبقه هاي مختلف اجتماعي شهري و روستايي در روابط اجتماعي است. صيرورت گفتگوي تعاملي با تمهيد چندگونگي صدا در بين شخصيت هاي مجموعه داستاني هفت قصه «جاده» اكبر رادي بر پايه منطق كنش هاي نماديني شكل گرفته است كه تابع تحولات تكنيكي و انديشگاني و دوره حيات نويسنده بوده است.