بررسي شخصيت پردازي در مجموعه داستان «نمازخانه ي كوچك من»

از آنجا كه هوشنگ گلشيري از نويسندگان تأثيرگذار معاصر است، بررسي تكنيك هاي داستان نويسي او ضروري است. در اين پژوهش شخصيت پردازي به عنوان يكي از مهمترين عناصر داستان امروز، در نه داستان مجموعه ي «نمازخانه ي كوچك من» اثر گلشيري بررسي شد. روش گردآوري اطلاعات، كتابخانه اي و تجزيه و تحليل داده ها، توصيفي تحليلي مي باشد. در پايان اين پژوهش مشخص شد كه هوشنگ گلشيري بيشتر از شيوه ي شخصيت پردازي غير مستقيم استفاده مي كند. شخصيت ها در عين آنكه به شيوه اي مدرن ساخته مي شوند، هدف اصلي وجودشان، القاي درونمايه است. گلشيري بيشتر از روش توصيف غير مستقيم و ابزارهاي اعمال و رفتار ، نظرات سايرين ، محتواي گفتار ، تقابل و قياس، اشياء همراه و گاهي ويژگي هاي ظاهري و نام اشخاص براي پرداخت آنها بهره مي برد. بيشتر شخصيت ها، غمگين، مضطرب، هراسناك، متوهم و گاهي داراي اختلالات رواني هستند و گلشيري در عين حال از سياه و سفيد ديدن آنها مي پرهيزد اين امر باعث القاي مفاهيم تشكيك و نسبي گرايي در داستان ها مي شود كه درونمايه ي پايه اي و مشترك اغلب داستان هاي اين مجموعه است.