هنجار گريزي معنايي در غزليات خاقاني

شعر، تصويري از زندگي است، تصويري از تجربياتي كه در اطراف انسان و درون انسان وجود دارد. از تجربياتي مانند تولد، كودكي، نوجواني، پيري، مرگي، آزادي، درد، عشق، تنهايي و ... همه موضوعاتي هستند كه روح شعر را خلق مي كنند و اين روح براي تأثيرگذاري به جسم نياز دارد و اين جسم تعدادي كلمه است كه كنار هم قرار مي گيرد تا شعري به وجود آيد. براي فهم يك شعر، خود شعر است و اولين چيزي كه خواننده با آن روبه رو مي شود، شاعر نيست بلكه مجموعه اي از كلمات است كه در يك صفحه به منزله متن شعر در دست او قرار مي گيرد. در واقع نقش شعر انتقال تجربه از طريق فراهم نمودن شگردهاي غير منتظره است و هنجار گريزي يكي از اين شگردهاست كه هدف آن به كارگيري عناصر زباني به صورتي است كه شيوه بيان آن براي مخاطب جلب نظر كند. خاقاني از جمله شاعراني است كه در غزليات خويش به مانند قصايدش در موارد گوناگوني به هنجار گريزي دست زده است و به غنا و توسعه زبان خويش پرداخته است. در اين مقاله غزليات خاقاني از منظر هنجار گريزي معنايي مورد بررسي قرار گرفته است تا گوشه هايي از زيبايي هاي ظاهري و باطني غزليات وي آشكار شود.