ارزيابي تطبيقي تاب آوري اجتماعي شهرها در برابر زلزله (مطالعه موردي: شهرك كارمندان و اسلام آباد شهر زنجان)

در سال هاي اخير با توجه به رشد روزافزون شهرها برنامه ريزي در جهت تاب آور نمودن جوامع در برابر بحران ها موردتوجه برنامه ريزان قرار گرفته است. اين پژوهش به لحاظ هدف، يك پژوهش كابردي با روش توصيفي - تحليلي و پيمايشي مبتني بر منابع كتابخانه اي و مطالعات ميداني مي باشد و در پي مقايسه تطبيقي تاب آوري اجتماعي بين محله كارمندان و اسلام آباد شهر زنجان به عنوان دو طبقه اجتماعي متفاوت و بررسي سطح معناداري بين اين دو محله مي باشد. در اين پژوهش براي آزمون فرضيات از آزمون هاي استنباطي t دونمونه اي، و تك نمونه اي استفاده گرديده است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه تفاوت هاي آشكاري بين دو محله از نظر معيارهاي فرهنگي، سرمايه اجتماعي، مشاركت و تفاوت نسبتا كمتري از نظر معيارهاي سازماني و ارزش ها و اعتقادات وجود دارد اين در حالي است كه از نظر نگرش هاي فردي، آموزشي و اطلاع رساني تفاوت بسيار ناچيزي با يكديگر دارند. با توجه به آزمون t تك نمونه اي نيز بين مولفه هاي تاب آوري اجتماعي با تاب آوري اجتماعي در محله كارمندان رابطه معناداري وجود دارد به گونه اي كه معيارهاي نگرشفردي، آموزشي، دولتي -سازماني، فرهنگي، سرمايه اجتماعي، مشاركت و اعتقادي - ارزشي تاثيرات مطلوب و تنها معيار اطلاع رساني و آگاهي بخشي تاثير نامطلوب بر تاب آوري اجتماعي در اين محله داشته است. اين در حالي است كه درمحله اسلام آباد بين مولفه آموزشي وتاب آوري اجتماعي رابطه معناداري وجود ندارد و معيار اطلاع رساني نيز داراي اثرات نامطلوب بر تاب آوري اجتماعي در اين محله مي باشد.