بررسي روند فصلي و سالانه ميانگين رطوبت نسبي استان هاي اردبيل و آذربايجان شرقي در سال هاي گذشته

رشد صنايع و به موجب آن مصرف بيش از حد سوخت هاي فسيلي و افزايش جمعيت جهان و تغيير كاربري اراضي موجب شده است تا پس از انقلاب صنعتي به تدريج تغييرات مشهودي در اقليم كره زمين به وجود آيد. پژوهش حاضر براي پاسخگويي به اين سوال كه ميانگين رطوبت نسبي در استان هاي اردبيل و آذربايجان شرقي از چه روندي برخوردار بوده است، انجام شده است. در اين پژوهش براي ارزيابي روند فصلي و سالانه از داده هاي 9 ايستگاه سينوپتيك طي دوره آماري 25 ساله استفاده شده است. با استفاده از نرم افزارهاي متلب و اكسل ماتريسي به ابعاد 9*300 از داده ها به دست آمد كه سطرها معرف زمان و ستون ها معرف مكان هستند و با استفاده از روش ميانيابي كريجينگ در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي نقشه هاي روند و شيب روند براي 1989 تا 2013 ترسيم گرديد. براي محاسبه روند سري هاي زمانياز يك مدل رگرسيون به روش حداقل مربعات و براي شناسايي روند از آزمون ناپارامتري من – كندال استفاده شده است. نتايج نشان داد كه رطوبت نسبي در فصل هاي زمستان، تابستان و پاييز داراي روند كاهشي بوده است كه بيشينه كاهشدر فصل زمستان به ميزان 0/24- تا 0/55- درصد در دهه در اردبيل، خلخال، اهر، تبريز مي باشد كه كاهش شديد رطوبت نسبي به دليل كاهش شديد دما در اين فصل مي باشد. روند افزايشي فقط در فصل تابستان به ميزان 0/29 تا 0/16 درصد در دهه به ترتيب در پارس آباد و ميانه مشاهده مي شود. فصل بهار فاقد روند مي باشد. در مقياس سالانه 44/4 درصد مساحت منطقه روند منفي رطوبت نسبي را به ميزان 0/14- تا 0/28- درصد كاهش در دهه در اردبيل، خلخال، اهر، تبريز نشان مي دهد كه بيشينه آن در خلخال و كمينه آن در تبريز به ترتيب به ميزان 0/28- و 0/14- درصد در دهه مي باشد.