بررسي روند ماهانه ميانگين رطوبت نسبي استان هاي اردبيل و آذربايجان شرقي در سال هاي گذشته

با توجه به نقش فزاينده انسان در تغيير اقليم، آگاهي دانشمندان و سياستمداران از كم و كيف تغييرات اقليمي بسيار مهمي باشد. بسياري از نشانه هاي علمي وجود دارد كه تعيين مي كنند اقليم هاي گذشته داراي آب و هواي كاملا متفاوت نسبت به وضعيت حاضر بوده اند. پژوهش حاضر براي پاسخگويي به اين سوال كه عنصر اقليمي رطوبت نسبي در استان هاي اردبيل و آذربايجان شرقي از چه روندي برخوردار بوده است، انجام شده است. در اين پژوهش براي ارزيابي روند ماهانه ميانگين رطوبت نسبي از داده هاي 9 ايستگاه سينوپتيك طي دوره آماري 25 ساله استفاده شده است. با استفاده از نرم افزارهاي متلب و اكسل ماتريسي به ابعاد 9*300 از داده ها به دست آمد كه سطرها معرف زمان (ماه) و ستون ها معرف مكان هستند و با استفاده از روش ميانيابي كريجينگ در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي نقشه هاي روند و شيب روند ماهانه براي ژانويه 1989 تا دسامبر 2013 ترسيم گرديد. در اين پژوهش براي محاسبه روند سري هاي زماني از يك مدل رگرسيون به روش حداقل مربعات و براي شناسايي روند از آزمون ناپارامتري من – كندال استفاده شده است. نتايج نشان داد كه رطوبت نسبي در ماه هاي ژانويه، فوريه، مارس، اوت و دسامبر داراي روند كاهشي بوده است كه بيشينه كاهش رطوبت نسبي در ماه مارس به ميزان 0/47- تا 0/79- درصد در دهه در ايستگاه هاي اردبيل، خلخال، اهر، تبريز، سراب و مراغه (66/7 درصد مساحت منطقه) مشاهده شده است كه كاهش شديد رطوبت نسبي در اين ماه به دليل كاهش هرچه بيش تر دما در مناطق مذكور است و ماه هاي فوريه و سپتامبر داراي روند افزايشي رطوبت نسبي به ترتيب به ميزان 0/29 درصد در دهه در پارس آباد و 0/32 درصد در دهه در ميانه مي باشند و ماه هاي آوريل، مي، ژوين جولاي، اكتبر و نوامبر فاقد روند مي باشند.