ارزيابي استفاده از نظرات كارشناسي در مدل سازي رياضي براي تعيين سرعت مجاز در راه هاي دو خطه دو طرفه بين شهري

در سال هاي نه چندان دور، طراحي زير ساخت راه ها بر مبناي عواملي همچون ميزان سرعت پايه و بالاترين سطح سرويس انجام مي گرفت. اما امروزه يك رويكرد يكپارچه و جامع در مورد علايق و نياز هاي استفاده كنندگان از راه مورد توجه قرار گيرد كه اين ديدگاه باعث بوجود آمدن رويكرد هاي گوناگون براي مديريت سرعت در طول مسير شده است.در طول يك دهه گذشته، مقادير سرعت مجاز در راه ها با توجه به متدلوژي هايي بر مبناي مدل هاي طراحي جديد و ابزار هاي مربوطه بوجود آمده است كه اساس مدل سازي همه آن ها طرح هندسي راه، ايمني و مشخصات عملكردي بوده است. هدف از اين تحقيق بدست آوردن يك متدلوژي پشتيباني از تصميمات اتخاذ شده به منظور نشان دادن بيشينه سرعت مجاز براي هر قسمت از راه به صورت فراگير است كه در راه هاي بين شهري در تعامل با محيط هاي پيراموني مختلف و اهداف چند منظوره به كار گرفته شده است . يك مدل رياضي قادر است سرعت مجاز را بر اساس مجموعه اياز اهداف و متغير هاي قابل اندازه گيري و شواهد قابل دسترسي كه مشخصات محل مورد تحقيق را بيان مي كند, به صورت دقيق تخمين بزند. متدلوژي حاصل , شامل يك مدل لوجيت چند جمله اي است كه با مطالعه موردي چهاربخش مختلف از راه هاي بين شهري با محيط هاي پيراموني گوناگون بدست آمده است. اين مدل از مقاديري كه توسط چند كارشناس متخصص ايمني ترافيك براي بخش هاي مختلف مسير جمع آوري شده , بهره گرفته است.