تحليل تغييرات الگوي مكاني طبقات كاربري اراضي حوزه آبخيز زولاچاي براساس سنجه هاي سيماي سرزمين

امروزه تخريب محيط زيست يكي از مشكلات جوامع انساني ناشي از مديريت نامناسب در حوزه هاي آبخيز است كه اين مساله سطح محيط زيست طبيعي را كاهش و پراكندگي و انقطاع آن را افزايش مي دهد. آشكارسازي و تجزيه و تحليل تغييرات كاربري اراضي مبناي شناخت مسايل و مشكلات محيط زيست مي باشد. هدف از اين پژوهش بررسي تغييرات مكاني زماني كاربري اراضي زولاچاي با استفاده از سنجش از دور و سنجه هاي سيماي سرزمين در بازه زماني 24 سالكه براي برنامه ريزي هاي فعلي و آتي استفاده از سرزمين در جهت توسعه پايدار حايز اهميت مي باشد. براي تهيه نقشه كاربري اراضي از تصاوير ماهواره اي لندست 4 براي سال 1371 و لندست 8 براي سال 1395 استفاده شد. به منظور بررسي تغييرات پوشش اراضي در اين بازه زماني از سنجه هاي تعداد لكه، تراكم لكه، نمايه بزرگترين لكه و نمايه شكل سيماي سرزمين در سطح كلاس استفاده شده است. نتايج پژوهش با استفاده از سنجه ها در سطح كلاس بيانگر آن شدكه به طور كلي، سيماي سرزمين تكه تكه تر، از نظر شكلي پيچيده تر، نامنظم تر و از نظر ميزان يكپارچگي عناصر ساختاري، ناپيوسته تر و از نظر نوع كاربري پوشش موجود در واحد سطح متنوع تر شده است. همچنين تفسير نتايج گوياي اين واقعيت است كه لكه هاي انسان ساخت و كشاورزي در سيماي سرزمين در بازه زماني مورد نظر روند تغييراتي كاملا همسو را طي كرده اند كه مي تواند ناشي از اثر مستقيم و شدت حضور بيشتر انسان در تعيين الگوي چينش آن ها در مقايسه با ساير كاربري ها باشد.