ارزيابي جايگاه آمايش سرزمين در ايران؛ موانع پيشرو و راهبردهاي عملي

بررسي سير تحولات آمايش سرزمين طي سالهاي گذشته حكايت از آن دارد كه موضوع رفع عدم تعادل ها و استفاده از قابليت هاي سرزميني يا به عبارت ديگر، دستيابي به توسعه فضايي يكي از مهمترين دغدغه هاي نظام برنامه ريزي كشور بوده است. سابقه طرح مقوله آمايش سرزمين در ايران به سالهاي پيش از انقلاب بر مي گردد و بررسي و تجزيه مطالعات نخستين آن در دهه شصت مورد توجه قرار گرفته است و كشور ايران در حال حاضر بيش از شش دهه سابقه برنامه ريزي را در كارنامه خود دارد. آمايش سرزمين به تبعيت از تحولات اقتصادي، اجتماعي و سياسي كشور همواره با فراز و نشيب هايي همراه بوده است. در شرايط كنوني شناخت اين تحولات براي رسيدن به راهكارهاي عملي و رفع تنگناها و موانع فراروي آمايش سرزمين بسيار حياتي است. در اين راستا مقاله حاضر كه براساس اسناد و مطالعات كتابخانه اي تهيه شده است به بررسي سير تحول برنامه هاي آمايش سرزمين در ايران از ابتدا تا كنون و بررسي موانع پيشرو و راهبردهاي آن مي پردازد.