تبيين مفهوم تاب آوري با تاكيد بر نواحي روستايي

تاب آوري به عنوان رويكردي جديد، در عرصه برنامه ريزي هاي توسعه مورد توجه سياستمداران و برنامه ريزان، قرار گرفته است تا بادستيابي به آن زمينه هاي اصلي حركت در مسير پايداري به عنوان وجه غالب برنامه هاي توسعه فراهم گردد. در اين بين در نواحيروستايي كه به عنوان نماد آسيب پذيري و عرصه اي كه با بحران هاي متعدد اقتصادي، اجتماعي و طبيعي روبرو بوده و به دليل ضعف درقدرت تاب آوري همواره با شرايط بحراني و اختلال و فروپاشي نظام معيشتي و كيفيت نازل زندگي ناشي از فضاي غيرقابل زيست روبرواست؛ نياز است كه با تبيين اصول، مباني و نتايج افزايش قدرت تاب آوري، راه حلي كارا و مطمين را به مديران عرصه برنامه ريزيروستايي جهت رفع معضلات موجود، معرفي نمود. پژوهش توصيفي حاضر نيز، با اين هدف انجام گرفته تا بدينوسيله دريچه اي نو درعرصه مديريت مطلوب روستايي ايجاد گردد. گردآوري اطلاعات با استفاده از منابع متعدد كتابخانه اي داخلي و خارجي انجام گرفته و درابتدا با معرفي و تعريفي از تاب آوري و اصول آن در نهايت ارتباط آن با روستاها و حل معضلات موجود روشن مي گردد. نتابج پژوهش،نشان مي دهد كه افزايش قدرت تاب آوري روستاها از طريق ظرفيت سازي و افزايش قدرت سازگاري در روستاها راه حل مطميني درراستاي ايجاد فضايي قابل زيست و معيشتي پايدار براي روستاييان خواهد بود.