نقش گردشگري در توسعه اقتصادي مناطق روستايي؛ مطالعه موردي: روستاهاي پيرامون شهر آبگرم

برنامه هاي مربوط به اوقات فراغت و گردشگري پديده اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي تلقي مي شود. برخي صاحب نظران عقيده دارند كه گردشگري به منزله نيروي محرك توسعه اقتصادي كشورها ست. با توجه به اهميت گردشگري، تدوين راهكارهاي مناسب اعتمادپذيري گردشگران به مناطق مورد بازديد و در نتيجه جذب گردشگر از اهميت بالايي برخوردار است. در اين راستا در سال هاي اخير براي توسعه گردشگري در ايران، موضوع مناطق نمونه گردشگري مطرح شده است كه عمدتا با انگيزه ايجاد يك فضاي منا سب براي گردشگران به منظور فراهم كردن زمينه توسعه پايدار ميراث فرهنگي و گردشگري و جلب سرمايه گذاران داخلي و خارجي در ايجاد تاسيسات زيربنايي به منظور معرفي بهتر بناها و محوطه هاي تاريخي، طبيعي مطرح گرديد. در اين پژوهش به منظور نقش عوامل گردشگري در توسعه اقتصاد روستايي، از جمله روستاهاي پيرامون شهر آبگرم مورد تجزيه تحليل قرار گرفته است. روش و ابزار گردآوري اطلاعات در تحقيق حاضر شامل كتابخانه اي و ميداني (پرسشنامه) و آمار استنباطي (آزمون ضريب همبستگي پيرسون، آزمون تي) است. يافته ها حاكي ازاين است كه گردشگري مذهبي، گردشگري طبيعي و گردشگري فرهنگي به عنوان متغيرهايي هستند كه توسعه اقتصاديرا در منطقه پيش بيني مي نمايند، اما گردشگري سبز پيش بيني كننده معني داري براي توسعه اقتصادي در منطقه مورد مطالعه نبود.