مسكن روستايي با رويكرد بهسازي و مقاوم سازي (مورد مطالعه: سكونتگاه هاي روستايي شهرستان تايباد)

بعد از انقلاب اسلامي به دليل نامناسب بودن وضعيت مساكن در نواحي روستايي، برنامه ريزي جهت بهبود اين مسكن در روستاهاي كشورمان به يكي از مهم ترين دغدغه هاي دولت ها تبديل و در طي برنامه هاي توسعه، برنامه هاي مختلفي جهت بهبود آن به اجرا گذاشته شد. در همين راستا، از اواخر برنامه سوم توسعه، دولت اعتبارات بهسازي مساكن را در سطح وسيعي در اختيار روستاييان قرار داده است. سوالي كه در اين زمينه مطرح مي شود اين است: ارايه اين اعتبارات تا چه ميزان توانسته است بهبود وضعيت زندگي را در نواحي روستايي در پي داشته باشد. در تحقيق حاضر، به بررسي نقش اعتبارات بهسازي مسكن در بهبود وضعيت زندگي روستاييان در سه بعد اجتماعي، اقتصادي و كالبدي پرداخته شده است. روش تحقيق به صورت توصيفي - تحليلي، روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه و ميداني (پرسشنامه و مصاحبه)، روش تجزيه و تحليل اطلاعات به صورت توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) صورت گرفته است. جامعه آماري تحقيق حاضر، خانوارهاي روستاهاي بخش مركزي شهرستان تايباد كه بين سال هاي 1384 تا 1389 اعتبارات بهسازي مسكن را دريافت كرده اند كه شامل 5076 خانوار مي باشد. جهت تعيين حجم نمونه از فرمول كوكران استفاده شد كه حجم نمونه لازم جهت تكميل پرسشنامه ها 180 خانوار محاسبه گرديد. نتايج به دست آمده از تحقيق نشان مي دهد اعتبارات دريافتي بيشترين تاثير را در شاخص هاي بعد كالبدي و كمترين تاثير را در شاخص هاي بعد اجتماعي داشته است.