كارآفريني روستايي؛ راهي براي تحقق روستاي خلاق

مفهوم خلاقيت كه به طور رسمي در سال 1965 در سازمان ملل متحد از آن سخن گفته شد؛ به دنبال ايجاد عرصه هاي شهري و منطقه اي خلاق براي رسيدن به رقابتي سالم و كارا بوده است. غفلت از روستاها تحقق خلاقيت شهرها را كند و روستاها را در انزوايي بحران ساز قرار مي دهد. هدف از اين پژوهش بررسي نقش كارآفريني در تحقق روستاهاي خلاق است. بدين منظور روستاهاي خلاق كه با شاخص هايي نظير؛ تنوع، در دسترس بودن، مشاركت، كارآفريني، رهبري استراتژيك، ارتباط و اتصال شبكه ها و همچنين داشته هاي محلي و بومي تعريف مي شود؛ مي تواند زمينه ساز مولفه هاي كارآفريني چون؛ اشتغال، افزايش درآمد و توليد ثروت، بهبود دهنده ي كيفيت زندگي و كمك كننده به افراد محلي براي مشاركت در اقتصاد محلي باشد. لازم به ذكر است در پژوهش حاضر ضمن مرور شاخص هاي فوق؛ تاكيد بر مفهوم كارآفريني است، چراكه مي توان ادعا نمود از بين رويكردهاي مختلفي كه براي اين امر متصور است عنصر كارآفريني مي تواند به عنوان يكي از مهمترين و بهترين گزينه هاي توسعه يافتگي تلقي گردد. چنين مفاهيمي در گذشته به صورت سنتي و با عناويني ديگر تا حدودي مورد استفاده قرار مي گرفته است و لازم است امروزه ضمن بازآفريني اين مفاهيم آن ها را به شيوه اي هدفمند به اجرا درآورد تا زمينه ساز تحقق توسعه ي پايدار روستايي باشد. بنابراين اين تحقيق با استفاده از منابع مكتوب و توصيف و تحليل آن ها به چگونگي نقش كارآفريني در تحقق روستاي خلاق پرداخته است.