نقش آفريني سازمان هاي غيردولتي ايران و جهان در حوزه محيط زيست

با ماشيني شدن زندگي انسان و پيشرفت هاي تكنولوژيك وي، زمينه مهار بيشتر طبيعت فراهم گرديد. از آن پس انسان به عنوان ارباب بلامنازع طبيعت ظاهر گشت و براي دستيابي به اهداف و رفع نيازهاي رو به رشد خود راه چپاول طبيعت را در پيش گرفت . در نتيجه رابطه انسان و طبيعت از يك رابطه متعادل و برابر به رابطه اي نابرابر تبديل شد كه در آن انسان حاكم طبيعت شناخته مي شد، به طوريكه امروزه تخريب محيط زيست به بحراني جهاني تبديل شده كه روز به روز بر عمق و دامنه اين بحران افزوده مي شود. از آنجاكه انسانها عامل تخريب محيط زيست هستند، پس صرفاً خود آنها هستند كه مي توانند در پيشگيري از تخريب و آلودگي مؤثر واقع شوند. سرعت تخريب محيطزيست مي تواند به گونه اي ساده با جلب مشاركت مردم در قالب تشكل هايي سازمان يافته به مرور كاهش يافته و برطرف گردد. نقش مردم هميشه با سازمان هاي غيردولتي آغاز مي شود. سازمان هاي غيردولتي از شهروندان علاقمند و متخصصان مربوطه تشكيل مي شوند. كارشناسان سازمان هاي غيردولتي مي توانند به عنوان مشاوران مقامات محيطزيستي و همچنين به عنوان معلمان در برنامه هاي آگاهي دهنده عمومي براي جامعه مورد استفاده قرار بگيرند. نقش اين سازمانها چه به صورت رسمي و چه به صورت غيررسمي در نظارت بر محيطزيست در حال حاضر بسيار گسترده و وسيع است. دولت مي تواند بخشي از وظايف خود را درباره مديريت بر منابع عمومي به سازمانهاي غيردولتي تفويض كند. در مقاله پيشروي سعي برآنست كه تجارب كشورهاي مختلف در خصوص نقش سازمان هاي غيردولتي در حوزه محيط زيست مورد تحليل قرار گرفته و وضعيت كشور ايران نيز از اين لحاظ مورد بررسي قرار گيرد.