تجزيه و تحليل پيكربندي فضايي و پويايي رشد شهري با استفاده از مدل هاي مبتني بر سلول هاي خودكار

پيشرفت در علوم سيستمي و كامپيوتر تحول جديدي در جغرافياي كمي ايجاد كرده است. انقلاب كمي در اقتصاد، جغرافي و علوم اجتماعي در سال 1960 به علوم حرفه اي رسيد. بنابر اين جنبش عظيم رو به جلو در سنجش از راه دور (RS). سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) و تيوري هاي سيستمي، خصوصا در زمينه پيچيدگي هاي درحال توسعه و تيوري ها بسيار متقاعدكننده مي باشد. مدل سازي امكاناتي به ما مي دهد كه بتوانيم حساسيت كاربري زمين (الگو) را آزمايش كنيم تا پايداري و متغيرهاي انتخاب شده را تغيير دهيم. مدل هاي فضايي مربوط به پويايي رشد شهري مفهوم جديدي نيست و سابقه اي طولاني دارد؛ مدل سازي رشد شهري به خصوص در كشورهاي درحال توسعه چندان انجام نگرفته است. مشكلات مختلفي در ايجاد، كاليبره كردن و به كارگيري مدل هاي رشد شهري و تغيير كاربري زمين/ پوشش زمين شهري شناسايي شده است. در سال هاي اخير مدل هاي اتوماتاي سلولي به دليل سادگي، انعطاف پذيري و درك مستقيم به ويژه به دليل توانايي آن در تركيب فرايندها در ابعاد فضايي و زماني براي شبيه سازي رشد شهري كاربرد زيادي داشته است. اگر چه مدل هاي CA به سادگي قادر به مدل سازي سيستم هاي ديناميكي پيچيده مانند سيستم هاي شهري مي باشند. اما در حال حاضر يكي از مشكلات اصلي در اعمال مدل هاي CA در برنامه ريزي شهري، انتخاب با طراحي بهترين مدل CA است. به همين دليل، بررسي مدل هاي CA شهري كه در موارد واقعي در جهان، همراه با تجزيه و تحليل، قابليت ها و محدودي تهاي آن را ارايه مي دهد. همراه با تجزيه و تحليل، قابليت و محدودي تهاي آن ها، بررسي و طبقه بندي مدل هاي CA بر اساس ويژگي هاي اصلي مدل ها امكان تجزيه و تحليل نقاط قوت و ضعف آن ها را فراهم آورده است.