پيشنهاد سازوكاري براي سنجش ريسك زنجيره تأمين نان در كشور

با وجود افزايش توليد غذا در نيم قرن گذشته، يكي از مهم ترين چالش هاي جهان تامين غذاي جمعيت 9 ميليارد نفر تا اواسط قرن بيست و يكم مي باشد. علارغم ظهور بسياري فناوري ها در دهه هاي اخير، رشد جمعيت، افزايش تقاضا براي غذا، تغيير الگوي مصرف، فرسايش منابع طبيعي، تغييرات اقليم، امنيت غذايي را به يكي از دغدغه هاي اساسي سياستگزاران و تصميم گيرندگان تبديل نموده است. لذا تامين مواد غذايي كشاورزي به عنوان يك موضوع مهم در جامعه بين المللي مطرح شده است. يكي از راه هاي دستيابي باثبات و پايدار به غذاي سالم و بدون خطر به عنوان يكي از مهم ترين اولويت هاي راهبردي كشورها، توجه به زنجيره تأمين مواد غذايي مي باشد. زنجيره تامين مواد غذايي با كشاورز (توليدكننده) شروع و در نهايت به مصرف كننده، ختم مي شود. اين موضوع در كشور ما در مورد زنجيره تامين نان حائز اهميت مي باشد زيرا گندم يك محصول استراتژيك در كشور مي باشد و نان يكي از اقلام مهم در سبد تغذيه خانوارها به حساب مي آيد، اين در حالي است كه زنجيره تامين در طول فرايند از توليد تا مصرف نهايي نسبت به اختلالات و ريسك، آسيب پذير مي باشد، طيف گسترده ريسك ها در طول زنجيره تامين مي تواند پيامدهاي منفي بر عملكرد زنجيره تامين داشته باشد. لذا تمركز بر شناسايي و سنجش ريسك هاي زنجيره تامين نان در كشور يك موضوع استراتژيك مي باشد. بدين منظور اين مقاله به صورت مروري، با بررسي و مرور منابع مربوطه و مصاحبه با افراد صاحبنظر در زمينه فرايند گندم تا نان، ضمن شناسايي شاخص هاي ريسك زنجيره تامين، سازوكاري براي سنجش ريسك زنجيره تامين نان در كشور پيشنهاد مي دهد و به نقش ترويج كشاورزي در اين زمينه اشاره مي نمايد.