راهكارهاي افزايش جذب گردشگر شهري در شهر زنجان

توسعه روزافزون گردشگري به همراه بسط و گسترش مفاهيم توسعه پايدار در اواخر دهه 1980 ميلادي منجر به شكل گيري مفهوم توسعه پايدار گردشگري در نواحي شهري گرديد و توجه به رويكردهاي مربوط به پايداري در راس برنامه هاي مربوط به توسعه گردشگري قرار گرفت. پايداري در صنعت گردشگري امروزه به عنوان رويكردي بنيادين جهت توسعه فعاليت هاي مربوط به اين صنعت، به گونه اي كه بدون تخريب محيط زيست باشد مورد پذيرش عام قرار گرفته است. در همين راستا شناسايي موانع توسعه گردشگري در نواحي شهري مي تواند سنگ بناي اوليه براي تحقق پايداري در فعاليت هاي گردشگري باشد. تحقيق حاضربه آسيب شناسي علل عدم جذب گردشگر در شهرهاي مياني كشور و راهكار هاي افزايش آن پرداخته است. نوع تحقيق كاربردي و روش تحقيق به صورت توصيفي - تحليلي و روش گردآوري اطلاعات هم به صورت ميداني و كتابخانه اي مي باشد. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات از آمار توصيفي و تحليل عاملي استفاده شده است. بررسي يافته هاي حاصل از تجزيه و تحليل اطلاعات بدست آمده نشان مي دهد، شاخص افزايش توجه دولت به برنامه ريزي و سرمايه گذاري در بخشهاي مختلف توريسم منطقه داراي بالاترين نمره نهايي فرصت مي باشد. همچنين شاخص عدم توجه به از بين رفتن درختان و پوشش گياهي (جنگل و مراتع) و آثار تخريبي آن بر زمين ها و مزارع كشاورزي در آينده (همانند افزايش سيل) بالاترين نمره نهايي تهديد را دارا مي باشد.