آمايش اراضي كشاورزي بخشي از دشت مياندوآب براي دو محصول استراتژيك گندم و چغندرقند

آمايش سرزمين براي استفاده بهينه از آن بسيار ضروري است. در اين راستا زراعت ديم و نيمه آبي به عنوان مهم ترين نوع كاربري در مناطق خشك و نيمه خشك مورد توجه كارشناسان آمايش سرزمين مي باشد. با اين حال استفاده بيرويه و تخريب اراضي ضرورت بهره برداري بهينه از اراضي را اجتناب ناپذير مي سازد. بنابراين ارزيابي، برنامه ريزي و مديريت اراضي، براي نيل به توسعه پايدار ضروري است. در اين راستا سامانه تصميم گيري ميكروليز، به منظور پشتيباني از تصميم گيري براي نوع و تناسب كشت مي تواند كارساز باشد. هدف از اين مطالعه، آمايش بخشي از اراضي كشاورزي دشت مياندوآب براي برخي از محصولات استراتژيك (گندم و چغندرقند) مي باشد. براي نيل به اهداف، داده هاي مزرعه اي و آزمايشگاهي از 11 واحد اراضي اخذ و به ترتيب محدوديت هاي زيست اقليمي، كلاس قابليت، ارزيابي تناسب اراضي براي محصولات مورد مطالعه (گندم و چغندرقند) توسط مدل هاي مربوطه تعيين شد. براساس مدل Terraza كشت ديم چغندرقند با كاهش 60 درصدي و كشت گندم با كاهش 20 درصدي محصول امكانپذير مي باشد كه با رعايت كردن نكات آبياري به موقع در فصول رشد مي تواند رفع محدوديت نمايد. بر اساس مدل سرواتانا همه واحدها محدوديت بيو اقليمي و برخي محدوديت خاك براساس مدل سرواتانا داشتند. مدل آلماگرا نيز نشان داد كه 4 واحد اراضي بدون محدوديت و بقيه واحدها داراي محدوديت متوسط بودند.