بررسي نقش آموزش در پايداري زيست محيطي

يكي از اركان اساسي توسعه پايدار در زمينه هاي مختلف، از جمله محيط زيست، آموزش مي باشد. متخصصان و كارشناسان محيط زيست بايد برنامه ريزي لازم و تصميمات مناسب براي حفاظت از محيط زيست را از طريق آموزش همگاني براي سطوح مختلف اجتماعي اتخاذ نمايند. مشكلات زيست محيطي موجود در اغلب كشورها و استفاده بي رويه از طبيعت و منابع طبيعي، ضرورت آموزش زيست محيطي را به منظور برطرف نمودن اين مشكلات، دوچندان كردهاست. با ارايه آموزش، دانش و آگاهي اقشار مختلف اجتماعي از عوامل تهديد كننده سلامت و ثبات محيط زيست و راهكارهاي حفاظت از آن افزايش يافته و فرهنگ زيست محيطي و مشاركت مردم در حفظ منابع طبيعي و محيط زيست اطرافشان، گسترش مي يابد. در اين صورت، نيازهاي نسل هاي كنوني از منابع طبيعي موجود، برطرف مي شود، ضمن آنكه بقا و پايداري محيط زيست تداوم مي يابد و در نتيجه تحقق پايداري زيست محيطي امكان پذير خواهد بود. با توجه به اهميت موضوع هدف اين مقاله توصيفي - مروري، بررسي جايگاه آموزش در پايداري زيست محيطي بود. در مجموع، نتايج حاصل از بررسي تاثير آموزش در پايداري زيست محيطي، بيانگر آن است كه محور اصلي فرايند توسعه پايدار، انسان مي باشد و بستر لازم براي فعاليت هاي انساني، محيط زيست است. انسان ها براي هرگونه فعاليت در زمينه محيط زيست، بايد دانش و آگاهي لازم را داشته باشند تا سلامت محيط زيست براي نسل هاي آينده تضمين گردد و بدين ترتيب، دستيابي به پايداري زيست محيطي امكان پذير شود.