جلوه هايي از گروتسك در كوش نامه ايرانشابن ابي الخير

گروتسك (grotesque) به عنوان يكي از مقولات نظري هنر و ادبي قرن شانزدهم كه در فرانسه پديد آمد، در ادبيات، معماري، نقاشي و مجسمه سازي تا قرن هيجدهم دوام يافت . اين سبك هنري به مثابه نوعي نگاه به دنيا، انسان، و رفتارهاي آدميان از ديرباز در ميان آثار ادبي - هنري دنيا مورد توجه قرار گرفته و نمونه هاي دارد. در قرن اخير نظريه پردازان نام داري چون ميخائيل باختين به طور گسترده اي به آن پرداخته اند. اين سبك با در آميختن پديده هاي عجيب و غريب، ترس و خنده يا وحشت و مسخره سعي در ايجاد مفاهيم و تصاوير پيچيده و متضاد در ذهن خواننده دارد. با بررسي كرش نامه نوشته حكيم ايرانشان بن ابي الخير در اوايل قرن ششم جلوه هاي فراواني از گروتسك در اين اثر ديده شد كه در اين مقاله به استخراج و تطبيق آن با تعاريف ارايه شده در فرهنگها و ديگر منابع مي پردازيم آنچه از بررسي ده هزار بيت كوش نامه منتج شده اين است كه گروتسك در كوش نامه بيشتر بر جنبه ي تلفيق شخصيت هاي انساني با حيوانات تاكيد دارد و در آن شخصيت عجيب و غريبي به نام « كوش پيل دندان پيل گوش » در عمر هزار و پانصد ساله خود هنر نمايي مي كند و حماسه مي آفريند. وشاعر با تاكيد بر رويكرد هراس آميزي و ترسناك بودن چنين تصاويري را به وجود آورده است.