تحليل شاخصه هاي مدرنيسم در آثار بيژن نجدي

انديشه هاي مدرنيسم از دهه چهل خورشيدي به تدريج وارد ادبيات داستاني ايران شد. مراد از مدرنيسم در معناي خاص در داستان، گرايش به فرم و ساخت و بي توجهي به مضمون هاي اجتماعي، سياسي و كم رنگ جلوه دادن ايدئولوژي است كه تقريبا از ابراهيم گلستان آغاز مي شود. ايماژها و تصاوير سينمايي و تو در تو، تداعي هاي زمان شكن، شكست پيرنگ و روابط علي و معلولي، گريزهاي سيلان ذهني و ... همگي از ويژگي هايي هستند كه جريان مدرنيسم را در داستان به وجود مي آورند نجدي، داستان نويس معاصري است كه داستان هايش از جهات بسياري قابل تأمل است، در داستانهاي او به دليل نقش بازيهاي زباني به ويژه زبان شاعرانه و تركيبش با عناصر داستاني نكات قابل بحث بسياري مي توان يافت. هدف اصلي اين پژوهش بررسي شاخصه هاي مدرنيسم در داستان هاي بيژن نجدي است. بررسي آثار وي از زاويه ديد مدرنيسم ضمن اينكه مي تواند كيفيت زباني آثار وي را نشان دهد، زمينه را براي تحليل هاي زباني و فرمي داستان نويسان معاصر كه گر ايش قابل توجهي به مقوله زبان دارند، مهيا مي كند و همين امر ضرورت اين پژوهش را تاييد مي نمايد.