نمودهاي بوم گرايي در شعر فارسي شاعران گيلان

وقتي فردي دو زبان (زبان رسمي و زبان گونه/ زبان غيررسمي با گويش) را به تناوب به كار مي برد، آن دو در گفتار او درهم آميخته مي شوند، برخورد با تعامل زبان رسمي با زيانگونه به نسبت قدرت، هژموني و رسوب شدگي، پيامدهايي چون: قرض گيري واژگاني، آميختگي، تكه چسباني، تداخل هاي واجي، واژگاني و نحوي را سبب مي شود. جستار حاضر با توجه به پديده دوزبانگي، چگونگي، تنوع و نمودهاي تعامل و رابطه زبان گونه گيلكي را با زبان رسمي در شعر فارسي شاعران گيلگ بررسي مي نمايد و نشان مي دهد، كه چگونه پديده هاي عيني و ملموس طبيعت گيلان كه در ذهن شاعر رسوب كرده، در صورتبندي هاي زباني، با خلق شبكه واژگاني و بافت تصويري، و در ساختار نحوي و تداخل واژگاني، به شعر شاعر، اصالت و اعتبار مي دهد، حركت گسترشي پديده ها در ذهن و زبان و جان و روان شاعر، گاه به شكل واژگاني رخ مي نمايد، كه ذاتا تمايز بومي - فرهنگي و پيوند تنگاتنگي با الگوهاي معيشتي و زيستي خطه شمال دارند(تداخل واژگاني / هنجارگريزي گويشي)، گاه با شبكه اي از واژگان و تصاوير (بافت تصويري ) تداعي گر اقليم شاعر مي شود، گاه در تركيب آفريني ها و گاه در تداخل هاي نحوي. گستردگي صبغه اقليمي، وراي ارتباط نزديك روح و جان شاعر با طبيعت( الگوي انسان - طبيعت)، تلاش ناخود آگاه او براي پاسداشت هويت بومي و محلي است، در برابر هضم شدن در الگوهاي يكسان سازي و هم شكل سازي جهان مدرن، و اين تلاش به خلق ادبياتي مي انجامد، كه هم شناسنامه شاعر است و هم بخش عظيمي از زبان و ادبياتي را كه ممكن است، فراموش شود، پاسداري مي كند.