تحليلي بر مطالعات پيشين پيرامون تنگناها و راهكارهاي مديريت آب كشاورزي

گسترش بحران منابع آب در دهه هاي اخير، منجر شده است تا كاوش پيرامون مديريت بهينه آب بهعنوان چالشي اساسي در مباحث پژوهشي در كشورهاي مواجه با پديده خشكي و خشكسالي بدل گردد. اين مهم در بخش آب كشاورزي حائز اهميت تر است چرا كه بيشينه آب در اين حوزه مصرف مي شود. دستيابي به راهكارهاي بهبود مديريت منابع آب در آبياري كشاورزي نقش مهمي در مبارزه با بحران آب در آينده ايفا خواهد نمود. از اين روي، پژوهش حاضر كه به روش فراتحليل صورت گرفته، و درصدد است تا با يكدست نمودن نتايج پژوهش هاي صورت گرفته در زمينه رويكردهاي مديريت منابع آب، اين مطالعات را از پراكندگي و ابهام خارج كرده تا بتوان به نتايج دقيق، نظام مند، منسجم و كاربردي دست يافت. براي اين منظور 59 گزارش علمي مورد كاوش قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه مديريت مشاركتي، ارتقا آگاهي جامعه، استفاده از آب هاي نامتعارف و ايجاد الگوي كشت بهينه از مهمترين راهكارهاي مديريت منابع آب مي باشند. در پايان نيز مدل پارادايمي ارائه گرديده است كه در آن ضمن شناسايي مهمترين تنگناها و راهكارهاي مديريت منابع آب، شرايط مداخله گر و شرايط زمينه اي مربوط به آن نيز بيان شده است. در اين مدل محدوديتهاي اجتماعي- فرهنگي، محدوديتهاي اقتصادي و محدوديتهاي طرف تقاضا مهمترين شرايط مداخله گر و ضعف در قوانين و مقررات، ضعف در هماهنگي ها و موارد ديگري نيز به عنوان شرايط زمينه اي شناسايي شدند كه در مقاله به طور مبسوط آمده است.