بررسي تطبيقي سبك تاريخ بيهقي و تاريخ جهانگشاي جويني

تاريخ نويسي در سبك خراساني با برگردان تاريخ طبري به زبان فارسي آغاز شد و با ظهور ابوالفضل بيهقي در اين عرصه، آراستن تاريخ به شيوه ي ادبي مرسوم و جريان ساز شد و در قرون ششم و هفتم به اوج خود رسيد. عطاملك جويني نيز با نگاهي به تاريخ مغول از اين جريان عظيم بر كنار نماند و توانست با برتري بر آثار ديگر، وقايع و رويدادهاي تاريخي عصر مغول را با تحليل و ژرف انديشي عاقلانه عرضه كند. نويسندگان اين گونه كتب تاريخي، اغلب از دبيران دربار بودند كه با بهره گيري از دانش هاي گوناگون خويش، وقايع تاريخي را به زباني شيوا، ساده، ادبي و با هدف عبرت پذيري آيندگان تاليف كرده و به يادگار گذاشتند البته شيوه ي تاريخ نويسي اين نويسندگان در سال 1980 با خلق يكي از متكلف ترين متون نثر فارسي (درهي نادرهي استر آبادي) خاتمه يافت. از اين ميان تاريخ بيهقي و تاريخ جهانگشاي جويني از اقبالي ويژه برخوردار شدند كه ريشه در تحليل هاي آن دو نويسنده و خارج كردن تاريخ از وقايع نگاري و خاطره نويسي دارد؛ در اين مقاله به بررسي و تطبيق شيوه ي تاريخ نويسي و بسامد ويژگي هاي زباني، ادبي و فكري دو اثر پرداخته خواهد شد و سعي پژوهش بر اين است كه يافته هاي تازه اي بر پژوهش هاي پيشين اضافه گردد و مطالب مذكور در آنها تاييد شود. اين بررسي با روش توصيفي - تحليلي، مطالعه ي كتابخانه اي و با نگاهي تطبيقي انجام پذيرفته است.