جنبه هاي زنانه نويسي در شعر فروغ فرخزاد

توجه به زنانه نويسي در پژوهش هاي زبان شناختي پيرامون عوامل اجتماعي مؤثر بر زبان، قابل بحث است كه در آن متغير «جنسيت» به عنوان يك عامل مؤثر بر زبان معرفي مي شود. اين مسئله نخستين بار از سوي فمنيست هاي موج دوم مطرح شد، اعتراضات آنان باعث شد، زبان شناسان اختلافات زباني زنان و مردان را در آثارشان بررسي كنند؛ در نتيجه به مقوله جنسيت كه بي اهميت مانده بود، توجه ويژه اي نشان داده شد. بر اساس نظريه جنسيت، برخي منتقدان از زبان و جنبه هاي زنانه در ادبيات زنان سخن گفته اند و معتقدند كه بر مبناي آن زنان، زبان و ادبياتي متمايز از زبان و ادبيات مردان دارند كه مي توان از آن به اصطلاح «زنانه نويسي» ياد كرد. البته اين امر قابل تعميم نيست ولي در مواردي زنانه نويسي در آثار زنان ديده مي شود. در اين مقاله با هدف بررسي و بحث درباره زنانه نويسي، ديوان اشعار فروغ فرخزاد، شاعر برجسته ادبيات معاصر بررسي شده است؛ بررسي نشان مي دهد، فرخزاد از برجسته ترين شاعران معاصر است كه زنانه نويسي در اشعارش كاملا آشكار است، مخصوصا در دوره اول شاعري، او به هر چيز با نگاه يك زن مي نگرد و شعرش سرشار از زنانگي است، در دوره دوم شاعري، علاوه بر زبان زنانه با ديدگاه يك انسان انديشمند و شاعر متعهد اجتماعي شعر مي گويد اما به طور كل جنسيت بر انديشه او تأثير بسزايي گذاشته است كه در انتخاب مضمون شعر، واژگان و تركيبات، صورخيال و لحن گفتار بيان قابل مشاهده است.