تحليل و تطبيق خودشناسي از منظر مولانا و يونس امره

كيستي و چيستي آدمي از نخستين سوال ها و دغدغه هاي بشر، دانشمندان انسان شناسي، فلاسفه و عرفا به شمار رفته و مي رود. براي مولانا نيز خودشناسي يكي از مسائل اصلي راه سلوك و عرفان به شمار مي رفت و معتقد بود خودشناسي كه اساس خداشناسي است از راه تجربه هاي عادي ميسر نيست و تنها از راه شكستن خويشتن خويش و نفي خودي قابل دسترسي است. يونس امره نيز به عنوان شاگرد مكتب مولانا و كسي كه انديشه هاي او را با زبان تركي براي هم زبانانش به قابل فهم ترين شكلي ارائه كرده است، نفي انانيت را سر چشمه و منشأ شناخت خود و در ادامه آن شناخت حق مي داند. اين مقاله به بررسي تطبيقي و تحليل خودشناسي از منظر مولانا و يونس امره مي پردازد و اشتراكات ديدگاهي و تأثير عميق يونس از مولانا را در يكي از كليدي ترين مفاهيم انسان شناسي و عرفان نشان مي دهد. آنها هر دو متأثر از آموزه هاي ناب اسلامي كه آبشخور انديشه هاي ژرف عرفاني ايشان است با سرلوحه قرار دادن فرمودہ نبي اكرم (ص) " من عرف نفسه فقد عرف ربه"، به تبيين انديشه هاي خود در اين باره پرداخته اند و طبق اين تحقيق يونس در پي گيري اين انديشه تحت تأثير مولانا قرار داشته است.