واكاوي ميزان تشخيص مراجع ضماير در متون فارسي: بررسي موردي فارسي آموزان چيني

با اهميت يافتن بعد ارتباطي زبان و توجه به عناصر فراتر از مرز جمله در مطالعات زبان شناختي و پديد آمدن شاخه ي زبان شناسي متن، تحقيقات گسترده اي در حوزه ي عناصر شكل گيري متن، همچون انسجام و ابزارهاي سازنده ي آن از جمله ارجاع، بر پايه ي پژوهش هليدي و حسن (1976) آغاز گرديد و با توجه به اينكه نتايج مطالعات زبان شناختي در حوزه هاي مختلف مرتبط با زبان، از جمله آموزش زبان نيز به كار گرفته مي شود، پژوهش پيش رو نيز در راستاي سنجش نقش انسجام در متون و به منظور بررسي تاثير پيچيدگي جملات، وجود مراجع متعدد براي يك ضمير، فاصله ي ميان ضمير با مرجع آن، و وجود ضمير در جملات طولاني بر تشخيص مراجع ضماير در ميان فارسي آموزان چيني شكل گرفت. به همين منظور، تعداد 25 نفر از فارسي آموزان چيني سطح پيشرفته ي مركز آموزش زبان فارسي دانشگاه بين المللي امام خميني (ره) از هر دو جنس و با ميانگين سني 20 سال، از منظر سطح آگاهي از زبان فارسي، همگن، و به عنوان جمعيت نمونه ي پژوهش انتخاب شدند. سپس به منظور بررسي فرضيه ي پژوهش، آزموني داراي چهار متن با پاسخ هاي چهارگزينه اي كه هر يك از پرسش هاي آن، بخشي از فرضيه ي چهارمحوري تحقيق را پوشش مي داد، طراحي و استاندارد گرديد و در اختيار آزمودني ها قرار گرفت كه نتايج آن نشان دهنده ي اين بود كه آزمودني ها تنها در مواردي كه يك ضمير به چند مرجع بر مي گردد، در تشخيص مرجع ضمير دچار مشكل مي گردند.