جلوه هايي از تلميحات قرآني در شعر امير معزي

تلميح، يكي از مقوله هاي مهم ادبي در اجزاي بيان شعر هست. تلميح در واقع نوعي ايجاز و گزيده گويي در شعر مي باشد، كه شاعر با ذكر چند واژه از داستان، ذهن خواننده را معطوف كل داستان مي نمايد. هر شاعر از بيان تلميح در شعر خود هدفي را دنبال مي كند، با توجه به اينكه امير معزي از سال هاي جواني در دربار ملكشاه سلجوقي بوده، و به مناسبت سمت «امارت الشعرا» كه داشته، شاعري مديحه سرا بوده است. و هدف وي از بيان تلميح، اغراق در مدح ممدوح است و براي اين منظور از تلميحات متنوعي سود جسته و از آن ها به عنوان ابزار مدح بهره گرفته است. بررسي ديوان معزي نشان مي دهد كه تلميحات قرآني، نسبت به ديگر انواع تلميح از بسامد بالاتري برخوردار است، و اين امر حاكي از تسلط وي به قرآن كريم مي باشد. هدف از اين پژوهش آشنايي با تفكر و دانش شاعر و يافتن راهي براي درك و فهم بهتر اشعار وي است