لحن، جانشين وزن در شعر احمدرضا احمدي

احمدرضا احمدي، يكي از نمايندگان جريان شعر «موج نو» است. شعري كه در آغاز دهه ي چهل شكل گرفت؛ طرفداراني يافت و با اوج گرفتن مبارزات سياسي عليه حكومت پهلوي و بي اعتنايي ناشران، منتقدان و مخاطبان به محاق رفت. بعد از انقلاب 1357 و اتمام جنگ و فروكش كردن التهاب هاي سياسي و حماسي، برخي از اصول اين جريان شعري مورد توجه شاعران آوانگارد دهه ي هفتاد قرار گرفت و شعرهاي احمدي اين بار مورد اقبال ناشران واقع شد. البته وقفه ي ايجاد شده در سرايش شعر در دهه ي پنجاه و عدم اقبال عمومي در دهه ي شصت، مسير فعاليت شعري احمدي را تغيير داد و باعث شد كه او از معيارهاي شعرش عدول كند. احمدرضا احمدي از ابتداي فعاليت شاعري، نه از وزن هاي متعارف شعر فارسي استفاده مي كند و نه خود در پي ايجاد نوعي وزن است. او تمايل چنداني به رعايت وزن ندارد و بيشتر به طبيعت نشر مي انديشد. در عين حال اغلب شعرهاي او آهنگ و طنين ويژه اي دارد كه از طريق رعايت نوعي «لحن» ايجاد مي شود. لحني كه متناسب با فضا و محتواي شعر، زبان و روايت را نيز تحت تأثير قرار مي دهد تا هنگام قرائت شعر، كمبود وزن و موسيقي كمتر احساس شود. البته گاهي موسيقي نزديك به شعر شاملو يا فروغ و يا تركيبي از هر دو و گاه حتا تركيب وزن و بي وزني در شعرهاي او ديده مي شود كه كم كم بي وزني جاي اين گونه تفنن ها را مي گيرد.