از بيان ادبي تا تصوير سينمايي بررسي و تحليل ويژگي هاي روايات مناسب ادبي براي به تصوير در آمدن

روايت تصويري، به عنوان رسانه اي قدرتمند، پرطرفدار و تأثيرگذار، نوعي هنر روايي است كه شايد بتوان آن را ادامه منطقي ست روايت گري كهن دانست با اين تفاوت كه از ابزارهاي مدرن بهره برده است. در عصر حاضر، با آمارهاي تأسف بار مطالعه در كشورمان، بهره گيري از آثار ادبيات كلاسيك فارسي در سينما و به خصوص اقتباس از اين آثار مي تواند مخاطبان را به مطالعه اين گنجينه غني نيز علاقه مند سازد. البته بايد اذعان كرد كه همه روايات ادبي ظرفيت تصويري شدن ندارند. در اين پژوهش، شاخصه هايي را كه يك متن روايي ادبي بايد داشته باشد تا به كار فيلمنامه شدن بيايد واكاوي نموده ايم؛ اين شاخصه ها را مي توان در پنج عنوان «حركت محوري به جاي ديالوگ محوري»، «غناي بصري روايت»، «داشتن پيرنگي قوي»، «اتكاي روايت بر امور حسي به جاي امور انتزاعي و دروني»، و «پايان بندي و گره گشايي مبتني بر حركت به جاي پايان بندي كلامي» خلاصه كرد. در آخر نيز اقتباس و برداشت آزاد از آثار ادبي، به گونه اي متناسب با ذوق و زبان مخاطب امروزي، به عنوان راهكاري در بهره گيري از ادبيات فارسي در فيلمنامه نويسي پيشنهاد شده است