تحليل ساختاري و محتوايي نمايشنامه هاي منظوم و آهنگين دوره مشروطه (نمونه موردي: اپراي رستاخيز شهرياران ايران از ميرزاده عشقي)

مقاله حاضر، تأملي است در باب عناصر تشكيل دهنده ي متون نمايشي منظوم و آهنگيني كه به عنوان اولين تجربه هاي شعر دراماتيك در زمان نو پايي ادبيات نمايشي در عرصه ي تئاتر و اجراي صحنه اي در دوره مشروطه به رشته ي تحرير در آمده اند . نحوه ي ارئه مطالب به شيوهي تحليلي و تشريح و كاربرد هر يك از عناصر درام و تفكيك عوامل سازنده ي ساختار نمايشنامه مي باشد . البته در نخستين گفتار به تبيين ظهور ادبيات نمايشي در دوران مشروطه و بررسي كاربرد هاي شعر در مسير تاريخي هنر هاي نمايشي و سپس حضور آن در ساختار زباني نمايشنامه هاي دوره مذكور در ايران پرداخته ايم. دستاورد پژوهش نشان دهنده آن است كه عشقي با سرودن نمايشنامه ي اپراي رستاخيز شهرياران ايران توانسته است با استفاده از قالب نمايشنامه آهنگين و استفاده از زبان شعر در نمايش وير پايه ارجاع مخاطب به يك قالب نوين، طرحي نو در ادبيات شعري ايران ايجاد كند.