لزوم رعايت الزامات محيطزيستي در مناطق گردشگري

از ثروت هاي طبيعي هر جامعه اي مي توان به منابع طبيعي آن اشاره نمود استفاده صحيح و بكارگيري معقول و علمي از اين منابع سبب بهره دهي دراز مدت مي شود. مطالعات و بررسي هاي علمي در زمينه شناخت كامل خصوصيات مناطق ، پارك هاي ملي ، پارك هاي بين اللملي و غيرهمهمترين انتخابي است كه از به هدر رفتن آب ، خاك و از بين رفتن پوشش گياهي و حيوانات وحشي اعم از پستاندراران ، پرندگان ، آبزيان ، خزندگان و دوزيستان جلوگيري مي كند. امروزه بشر با درك اهميت و جايگاه محيط زيست و عرصه هاي عمومي تفريح و تفرج در زندگي روزمره و انواع كاركردهاي اين مكان ها در ميان ساختار تجمع گاههاي بشري، تلاش در جهت حفظ و احياء و بهرهبرداري بهينه از منابع موجود را در دستور برنامه ريزي ها و سياست هاي خود قرارداده است. از سوي ديگر، عدم توجه به رويكرد حفاظت از محيط زيست در طراحي اينگونه فضاها باعث شده كه نقش توسعه اي آنها، جنبه فردي بخود گرفته و تعاملات اجتماعي را تضعيف نمايد. گردش در طبيعت در حقيقت توريسمي بر پايه پايداري محيط زيست باتمركز اوليه بر تجربه محيط هاي طبيعي كه عامل ترويج فرهنگ و محيط زيست است مي باشد در اين مقاله به بررسي الزامات زيست محيطي در مناطق گردشگري مي پردازيم.