رويكرد معمارانه در طراحي مجموعه هاي گردشگري با تاكيد بر مفهوم پايداري در كاهش اثرات منفي گردشگري بر اكوسيستم

انسان معاصر اگرچه با شتابي فزاينده مرزهاي دانش و تكنولوژي را در مي نوردد و قادر به تجربه شيوه هاي زندگي (Lifestyles) مورد نظر خود است اما در مقابل محيط هاي طبيعي موافق با طبع و سرشت وجودي خود را به طرز غيرقابل باوري مورد تعرض قرار داده و به تدريج از دست مي دهد. اين در حاليست كه همراه با رشد شتابان مدرنيزاسيون عطش و نياز او را براي آرام گرفتن در محيط هايي كه بكارت آنها حفظ شده و همواره مامني براي او بوده اند ،افزوده شده است.حال اگرروند سريع تجهيز انسان به يافته هاي علمي و فراورده هاي تكنولوژيكي را به عنوان نيمه اي از زندگي او امري قهري بدانيمسوالي كه بوجود مي آيد اينست كه چگونه مي توان نيمه اي ديگر از زندگي را ،پناه بردن و آرام گرفتن وي در محيط هايي در نظر گرفت كه مداخلات انساني در آنها محدود و در چارچوب نگرشي پايدار باشد.به بياني ديگر اگر نگاه (با) طبيعت بودن راجايگزين نگاه (بر) طبيعت بودن نماييم نخست مامن هميشگي و حقيقي انسان را حفظ و حراست نموده ايم و دوم آنكه پذيرش و تحمل مدرنيزاسيون و ماشينيسم را ممكن ساخته ايم.حصول نتايج فوق مستلزم ارائه برنامه هاي و اتخاذ سياستهايي دورانديشانه است كه موضوع فراغت و تفرج انسان ((شهري زده))را در بسترهاي مساعد و داراي پتانسيل جستجو وعملياتي نمايد.چنين نگرشي بطور مثال در حوزه اقتصاد فرد را ترغيب مي نمايد درآمد خود را در محل زندگي خود هزينه كند و در مجموع تقويت و تثبيت اقتصاد محل و ساكنين آن را تضمين نمايد.به هر روي حفظ و پايداري هر دو نوع محيط هاي طبيعي و مصنوع مستلزم درك صحيح از نيازهاي ساكنين ،شناخت استعداد هاي محيط و اتخاذ تدابير دور انديشانه براي بهره گرفتن از آنها و در نهايت رشد همه جانبه و همسوي ابعاد وجوه زندگي انسان است